დავიბადე — და კომუნისტური წყობა დაემხო.
გახლავართ — ქართველი მწერალი.
ვცხოვრობ — ბათუმში.
ვწერ — ლექსებს, პიესებს, სცენარებს...
მიყვარს — მოგზაურობა/სეირნობა/ საინტერესო ადამიანებთან ერთად.
ვეჭვიანობ — როდესაც მეუღლე სხვის ლექსებს მიკითხავს ზეპირად (სხვა ავტორთა პოეზია ჩემი ექსკლუზივია ოჯახში).
ვპატიობ — როცა ითხოვენ პატიებას.
ვგრძნობ — ბევრს ვუყვარვარ.
მეშინია — არ გავუცრუო მათ იმედები.
არ შემიძლია — არადელიკატურ გარემოში ლექსის წაკითხვა.
გული მიჩუყდება — ამ ბოლოს ხშირად.
ვკითხულობ — ამ მომენტისათვის დავით წერედიანის ჩანაწერებს - „თემა და ვარიაციები“.
ვეძებ — 2014 წელს, რემონტის დროს, გაბნეულ ორ გამოუქვეყნებელ ლექსს დაკარგული შვილებივით ვეძებ და განვიცდი.
ვბრაზდები — პოლიტიკოსთა უტიფრობაზე.
ვიმახსოვრებ — გაკეთებულ სიკეთეს (წყენა თავისით გამახსოვრდება)
ვიცინი — გურული ვარ, შესაბამისად ვაფასებს კარგ იუმორს.
ვინახავ — წერილებს. ნაჩუქარ ნივთებს. კალმებს.
მწამს — რომ ჩვენს ქვეყანას მართლა აქვს დიდი და კარგი მომავალი.
მსიამოვნებს — როდესაც სადმე უცხო გარემოში ჩემს სტრიქონს შემომაგებებს მკითხველი.
ვივიწყებ — პატარა წყენებს.
მესიზმრება — ხშირად - გარდაცვლილი ბაბუდა და სოფელი.
ვეხმარები — ყველაზე დიდ ბედნიერებას მანიჭებს როცა შემიძლია ვინმეს რამით გამოვადგე.
ვუსმენ — საგნების შინაგან ხმებს.
ჰობი — გიდად გაყოლა უცხოელ ტურისტებზე.
ვფიქრობ — სულ ვფიქრობ და ყველაფერზე ვფიქრობ.
ვნანობ — ძილში გაფლანგულ დროს.
მანაღვლებს — ჩემი ქალაქის არასწორი ურბანული განვითარება.
მენატრება — სტუდენტობა.
სამშობლო — არის ჯერარსული მოვლენა, რომელიც იდეალური მხოლოდ ჩვენს წარმოდგენებშია და ისეთი უნდა გვიყვარდეს, როგორიცაა.
რჩევა ავტორებს — (ჩემი თავის ჩათვლით ) მეტი კითხვა, ნაკლები წერა