1992 წლის 2 თებერვალს, თამარ მეფის ხიდთან, მშვიდობიანი მანიფესტაციის მონაწილე მამუკა ტერიშვილი დახვრიტეს. მამუკა ტერიშვილს ჟურნალისტი ირაკლი შონია სოციალურ ქსელში ასე იხსენებდა:

„მამუკა ტერიშვილი მე მიმაჩნია სამასი არაგველის და ცხრა ძმა ხერხეულიძის დარ მამულიშვილად... მან ძალიან კარგად იცოდა სად მიდიოდა და რასაც აკეთებდა... მანამდე ხომ იყო უკვე მომხდარი საშინელი სასაკლაო მშვიდობიანი მიტინგების დახვრეტის მეტრო „დიდუბესთან“ და „დელისთან"...

მამუკა 2 თებერვალს წინ მიუძღოდა ეროვნული დროშით, მრავალათასიან მშვიდობიან მანიფესტაციას, რომელიც მიემართებოდა ყოფილ „ცეკას“ შენობასთან, სადაც იმჟამად დაბანაკებული იყო სამხედრო ხუნტა. არ მისული გმირთა მოედნამდე დაიქუხეს მკვლელთა ავტომატებმაც... მამუკა პირველივე გასროლაზე დაიღუპა ადგილზევე... მას ერთი ტყვია მოხვდა, დამიზნებით სნაიპერის მიერ ნასროლი... მოგვიანებით ახლობელთან ერთად მივედი მამუკას ოჯახში, მამუკას დედა ქ-ნი მარინა შავებში ჩაცმული შემომეგება ეზოში, სახლში შეგვიპატიჟა და სუფრის გაშლა დაიწყო, ისე ვიყავი გულშეძრული ყველაფრისაგან ხელი არაფრისთვის მომიკიდია... ქ-ნი მარინა დღემდე ინახავს თეთრ მაისურს, რომელიც იმ საბედისწერო დღეს ეცვა მამუკას და მაჩვენებს...

თეთრ ტანისამოსზე სისხლის ლაქები ჩანს... საყელო გახვრეტილია ტყვიით, სწორედ ეს ნასროლი ტყვია აღმოჩნდა სასიკვდილო, რომელიც საძილე არტერიაში ჰქონდა მოხვედრილი... ჩვენ ერთად მოვაწერეთ ხელი დოკუმენტს, მასთან ერთად კი გივიკო რეხვიაშვილის დედამ, რათა რეაგირება მოეხდინა პროკურატურას, ერთად მივედით და ჩავაბარეთ, მაგრამ როგორც იტყვიან არსაით ხმა არსით ძახილი...

ეს უკვე მერამდენე გაუბედურებული ოჯახი იყო, სადაც მივედი, ეხ, რამდენი უნდა გაუძლოს გულმა, ამდენ უსამართლობას, ამდენ უღვთოთ მოკლული ახალგაზრდების გადიდებულ ფოტოებს, ამდენ შაოსანი დედების მოთქმას, ამას ხომ უნდა გაძლება, ატანა, რომ შეინარჩუნო შენი პროფესიული ვალდებულება, ამავე დროს იყო მათი ჭირისუფალი და თანამდგომი... რამდენი წელიც არ უნდა გავიდეს ამ ახალგაზრდების დაუვიწყარი ფოტოები მოგონებად ტივტივებენ მეხსიერებაში და ფიქრობ რომ ვალდებული ხარ მათ წინაშე არ დაივიწყო ისინი და ასეც იქნება!“ - აღნიშნავს შონია.